gemaniëreerdheid

gemaniëreerdheid was een kunststijl die de Europese schilderkunst domineerde van ongeveer 1520 tot 1600. It ontstaan ​​in de stad Florence als reactie tegen de renaissancekunst. Het werd dominant in heel Europa, behalve in Engeland, waar het pas na 1600 populair of wijdverbreid was, toen het evolueerde naar de barokstijl. Maniëristen hadden de neiging om complexe composities en vervormde figuren te gebruiken om een ​​gevoel of stemming uit te drukken. Het ontwikkelde zich als een poging van kunstenaars om kunst terug te brengen van de naturalistische weergave van renaissancekunst, die eraan vooraf was gegaan, in een expressionistische kunstvorm die meer emotioneel en genuanceerd was. Het maniërisme begon in een tijd waarin religie een achterbank nam voor de humanistische deugden van de klassieke oudheid. Mensen begonnen op een andere manier over kunst te denken. Het was niet alleen louter decoratie, maar het vertegenwoordigde ook ideeën en emoties. Het maniërisme weerspiegelde deze verandering in denken door religieuze thema's ter inspiratie te gebruiken, maar ze niet altijd realistisch weer te geven. Maniëristische schilderijen gebruikten over het algemeen complexe composities en vervormde figuren. Sommige stukken tonen een hele scène met slechts één gezichtspunt in plaats van het normale Renaissance-perspectief. Deze composities bevatten vaak langwerpige ledematen en overdreven gezichtsuitdrukkingen. Maniëristische schilders gebruikten deze technieken om ideeën uit te drukken die verband houden met menselijke emoties, zoals angst, depressie of eenzaamheid. Het maniërisme was een uitzonderlijk individualistische kunststijl die niet altijd overeenkwam met de canons die waren vastgesteld door de kerk van Rome. In feite werden veel kunstenaars die maniëristische werken produceerden, voor de kerk geroepen om hun acties uit te leggen. Kunstenaars wisten dit te omzeilen door toe te geven dat ze een religieuze inhoud in hun werk hadden opgenomen, ook al was dat niet altijd realistisch weergegeven. Het maniërisme was ook een anti-establishmentstijl van kunst omdat het niet de Renaissance-idealen volgde. Het was met opzet bedoeld om die idealen te verstoren, met de bedoeling ze te vervangen door een nieuwe en andere manier om via schilderijen naar religieuze thema's te kijken. Het maniërisme is begonnen door kunstenaars als Michelangelo en Raphael, maar ze verlieten het uiteindelijk ten gunste van de meer naturalistische kunststijl die werd geproduceerd door hun student, Caravaggio.